Slagen, verbeteren wat beter kan, eruit halen wat erin zit: dat zijn waarden die in onze technisch knappe cultuur in aanzien staan. Dat is ook in de geestelijke gezondheidszorg zo.
Mensen moeten beter worden, en dat wordt als levenskunst gezien. ‘Volkomen ten onrechte’, vond psychiater Anna Terruwe. Het gebrokene in een mens moet niet gerepareerd worden, maar in een liefdevol licht worden gezet. Dan pas kan er iets ‘beter worden’: als het er mag zijn.
Dat liefdevolle licht laten schijnen noemde Terruwe ‘weerhoudende liefde’. Dat wil zeggen: je legt je erop toe dat je niets in de ander wilt bereiken, beheersen, fixen. Je gaat behoedzaam om met wat er geopend is, en je durft toe te laten dat de ander zich bij jou ontspant.
Je moet eigenlijk vooral iets niet doen: niet voorkomen dat jij van de ander geniet of de ander van jou.
Terruwe zelf bleef haar hele leven met verwondering en bewondering naar haar cliënten kijken. Juist de meest begaafden lopen vast én durven hulp te zoeken, zei zij bij veel gelegenheden. ‘Het heeft me steeds minder verbaasd dat neurotische mensen die hun medemensen durven op te zoeken zich later vaak voortreffelijk ontpoppen.’
*
Volgende keer: de specifiek menselijke bestaanswijze.
Volg ons via Twitter of Facebook, of kom snel hier weerom.
