Iemand bevestigen is meer dan iets aardigs zeggen. Het is met aandacht naar de ander kijken, en het goede dat je ziet aanwijzen, benoemen. Dat kun je alleen maar met datgene in jou wat goed is, liefdevol, vriendelijk.
Daarmee stel je jezelf ook kwetsbaar op: je bent iemand die het goede in een ander durft te zien. Misschien ben je wel naïef, een dromer, iemand die je kunt belazeren omdat je goedgelovig bent.
In veel maatschappelijke debatten tegenwoordig wordt niet het goede bevestigd, maar het slechte veroordeeld. De scheldpartijen op Internet of zelfs in ons parlement zijn precies het tegenovergestelde van wat Anna Terruwe beoogde: een cultuur van bevestiging, waardoor mensen open gaan en tot bloei komen, in al hun veelvormigheid.
Het ontkennen van anderen, vooral als ze heel anders zijn of buiten de gebaande paden gaan: het is van alle tijden. Niet voor niets duikt al vroeg in de verhalen van mensen een boze figuur op. Satan betekent in het Hebreeuws letterlijk ‘de tegenstander’ of ‘de beschuldiger’. Het woord duivel komt van het Griekse diabolein: uit elkaar drijver.
Een ander ontkennen is duivels, zei Terruwe: je verbindt niet, maar verdeelt. Zo word je een boos en arm mens.
*
Volgende keer: Pluriformiteit
Volg ons via Twitter of Facebook, of kom snel hier weerom.